#خودمونی
‎آسمان سیاهه اش را بر سرمان پهن می کند …

در شهر قدم می زنم.

چشمانم به آسمان گره می خورد !

‎نگاه می کنم و نگاه …

…چقدر ستاره ها ، ناپدیدند !

چقدر مظلوم به دور از همهمه ی شهرهای زمین کنجی برای خود خریده اند !

شاید بتوان چند #ستاره ایی را به سختی دید!

در جوش و خروش #نورهای_کاذب زمین …

این نورهای آسمانند که مفقود و مفقودتر می شوند !

با خود می گویم !

چقدر #شبیه حال ما #آدم! هاست …

آدم هایی که ، حوالی شان را انسان هایی گرفته اند 

که #نورهای_دروغینشان چشمانمان را #شاید روشن کند

اما دلمان را گرم نخواهند کرد !

و چه ستاره های روشن و راه نمایی که

در هیاهوی این #مومن_نماها ، ناپدید می شوند!

…

#اشتباه_نریم …

#خدایا_دریاب …

#گم_گشته_ام …